Anadolu gibisin çocuk,
Hayatın, bozkır gibi kurak.
Tenin gibi renksiz gülmelerin
Ve dudakların sevdaya uzak.
Güneşten mi karardı gözlerin
Yoksa bu muydu kader?
Tasalan, sızlan, düşün
Senin payın yalnız keder.
Ve çölün ortasında
Açmaya çalışan
çiçeksin
Açamadan solmak kaderin.
Ve yazın ortasında
Yağmuru bekleyeceksin.
Yağmayacak bileceksin
Yağsa da ne fayda?
Kurumuş köklerin.
