Ben Biraz Arabesk'im

Yüzünde dünyanın en hüzünlü gülüşü

Sesin alabildiğince ferah, bakışların gökyüzü.

Filizlenir çiçek açarsın, beklerim bütün yaz

Ben biraz arabeskim, sen fazlasıyla caz.

Yüreğimin ortasında bir kız kulesi,

Denizimin ortasında bir taş.

Ben biraz Üsküdar’ım, sen fazlasıyla Beşiktaş.

Kanatlarımda martı asabiyeti,

Hem özgürüm hem sana tutsak.

Kavurucu bir temmuz sıcaklığında;

Kana kana su içmekti sana bakmak.

Ben biraz bulanığım, sen fazlasıyla berrak.

Ellerin, ne güzel tutulur ay ışığında,

İnci kolye bile çaresiz, eşsiz gerdanında.

Gecenin karanlığını yırtan bir ses radyoda;

Sen biraz Zeki Müren’sin, ben fazlasıyla Neşet Ertaş…

Mevsimler Geçerken

sıcaklaşan mevsimlere inat
zamanla soğuyan aramız
çocukça düşmelerimizin hatırası
gittikçe büyüyen yaramız.
dudağının kenarında kırıntı kalmış
tebessümün son nefesleri sevgilim
intihar süsü verilmiş ölü sevdamız.

ARAF

Çok güzel anıların vardı
Hiç yaşamadığın.
Koklamaya çekindiğin
Solmuş çiçeklerin.
Ve büyük aşkların oldu 
Sadece senin bildiğin.

Tavan arasına saklı,
His kokulu hayallerin.
Mum ışığında bile
Boynu bükük gölgenin
Sevinçlerin yabancı,
Hüznün kendin.

Büyüdün...
Saniye gibi geçti günlerin.
Cebinde, babadan kalma tesbihin.
Yoksa annenin çorbası mıydı özlediğin?
Ah! O elleri bir kere daha öpebilseydin.
O eller ki;
Haritası çizilmiş sanki memleketin.

Bozkır Çiçeği

Anadolu gibisin çocuk,

Hayatın, bozkır gibi kurak.

Tenin gibi renksiz gülmelerin

Ve dudakların sevdaya uzak.

Güneşten mi karardı gözlerin

Yoksa bu muydu kader?

Tasalan, sızlan, düşün

Senin payın yalnız keder.

Ve çölün ortasında

Açmaya çalışan çiçeksin

Açamadan solmak kaderin.

Ve yazın ortasında

Yağmuru bekleyeceksin.

Yağmayacak bileceksin

Yağsa da ne fayda?

Kurumuş köklerin.

Heybeli

Titreyen parmaklarında efkar tüten sigara,

Sanki içine çektiğin duman değil,

Ülkenin bütün derdi, sevinci, hüznü, kederi..

Ülkesin sen, ülkem, yerim, yurdum.

Gördüğüm en güzel memleket.

Ki memleket; simidin yanında çay,demli.

Ki memleket; ruhuma karışmış Heybeli.