ARAF

Çok güzel anıların vardı
Hiç yaşamadığın.
Koklamaya çekindiğin
Solmuş çiçeklerin.
Ve büyük aşkların oldu 
Sadece senin bildiğin.

Tavan arasına saklı,
His kokulu hayallerin.
Mum ışığında bile
Boynu bükük gölgenin
Sevinçlerin yabancı,
Hüznün kendin.

Büyüdün...
Saniye gibi geçti günlerin.
Cebinde, babadan kalma tesbihin.
Yoksa annenin çorbası mıydı özlediğin?
Ah! O elleri bir kere daha öpebilseydin.
O eller ki;
Haritası çizilmiş sanki memleketin.

Bozkır Çiçeği

Anadolu gibisin çocuk,

Hayatın, bozkır gibi kurak.

Tenin gibi renksiz gülmelerin

Ve dudakların sevdaya uzak.

Güneşten mi karardı gözlerin

Yoksa bu muydu kader?

Tasalan, sızlan, düşün

Senin payın yalnız keder.

Ve çölün ortasında

Açmaya çalışan çiçeksin

Açamadan solmak kaderin.

Ve yazın ortasında

Yağmuru bekleyeceksin.

Yağmayacak bileceksin

Yağsa da ne fayda?

Kurumuş köklerin.

Heybeli

Titreyen parmaklarında efkar tüten sigara,

Sanki içine çektiğin duman değil,

Ülkenin bütün derdi, sevinci, hüznü, kederi..

Ülkesin sen, ülkem, yerim, yurdum.

Gördüğüm en güzel memleket.

Ki memleket; simidin yanında çay,demli.

Ki memleket; ruhuma karışmış Heybeli.